के लेख्दै हुनुहुन्छ?
यो त सुन्ने मनहरुलाई लाग्न सक्छ !
म के जिजासा राखुम? ति शब्दहरुको अर्को रुपनै मेरो आवाज हुन ,
आखाले बाहिरि सुन्दरता खोज्छ ,
कानले मिठो आवाज खोज्छ ,
मनले हरेक चिजको भित्रि मिठास खोज्छ ,
सुन्ने मनहरुका लागि तपाईका शब्द ,
सुन्ने कानहरुका लागि मेरो आवाज ,
हेर्ने आखाहरुका लागि शब्दको भावमा डुब्दा देखिने सपना ,
हामीमा के चिजको कमि छ र?
के साहित्यमा यी आंतको लागि रस रागमात्र छ ?
भविष्य छैन ?
जो आफु सबैको पिडा बुज्छ ,
अरुको भावनालाई बुजेर लेख्छ ,
जो अरुको कहालीलाग्दो कहानीमा आफुलाई पात्र बनाएर भयावह कहानी लेख्छ ,
जो आफ्नो अन्दाजीमा कसैको मन जित्छ ,
जो निस्वार्थ कसैको खुसि पिडा सब्दै शब्दले कयौं विलिन पारिदिञ्छ ,
उसकै भविष्य किन छैन साहित्यमा?
एउटा नोबेल लेख्छ उ कयौं रात अनिदो भएर ,
एउटा नोबेल लेख्छ उ कयौ भावनाहरु समेटेर ,
एउटा लेख लेख्छ उ आफुलाई कयौ पात्र बनाएर ,
जुन लेख यो देसका नेताहरुले लगाउने पेटी सती भएका छन ,
जति सुकै सुन्दर जति सुकै मुल्याबान किन नहोस त्यो पेटी
आफ्नै भुंडिले छेकिएर कहिलै देखिदैन अनि मतलब हुदैन ,
आफुलाई साहित्यकार बनाऊनुछ आफुलाई लेखक बनाऊनुछ उसको सपना ,
सुरु सुरुमा उसले आफ्नो लेखप्रति पाएको प्रतिकृयाले आफ्नो भविष्य साहित्यमै देख्न थाल्छ ,
बढो हिम्मतले रच्न थाल्छ अदृक्ष्य कहानीहरु,
उसका आंखामा कैद हरेक तिताले ,
हरेक वर्तमानले शब्दको रुप पाऊन थाल्छन ,
कयौं बर्षसम्म उ अंधभक्त लागिरहनछ कापीका भावना पोख्न ,
उस्लाई थाहा हुन्छ शब्दमा जिंउनुको लत कतिसम्म लाग्छ ,
बस उ नलेखी बस्ना नसक्ने भैसकेको छ ,
न उ भविष्यको चिन्ताले यो साहित्यिक संसार छाड्न सक्छ न उ लेखेर थाक्न थाक्न सक्छ ,
बस! उ लेखिरहनछ ,
महमहि कहानीहरु ,
सेवन गरिरहनछ सबै सकिएर मात्र थिग्रिएका यादहरु,
लेखिरहनछ,
प्रेमका कुरा ,
वेदनाका कुरा ,
मनोवादका कुरा,
पुरा गर्छ नोबेलका बाक्ला बाक्ला ठेलीहरु ,
उसले साहित्यिक यात्रामा देखेको त्यो भविष्य सपना फेरी एखना थाल्छ ,
उ साहित्यमा केहि गर्छु भनेर जोसमा आउन लाग्छ ,
सतिले सरापेको देश राम्रो गर्न खोज्दा सकिएर जानुपर्छ रे ,
उ आफ्नो शब्दका ठेलीहरु प्रेमील मनहरुसम्मा पुर्याऊन खोज्छ ,
फेसबुक प्रयोग गर्छ ,
टिकटक चलाऊंछ ,
टुईटर चलाऊंछ ,
बुक छपाऊन पब्लिकेशन धाऊंछ ,
सारा समय चोटिला शब्हरुको भावनाहरुको खोजीमा भौंतारिदै कमाउने समय गुमाएर तयार पारेको उपन्यास काखी च्यापेर पब्लिकेशन पुगेको उस्लाई
लाखौ ठग्न खोजेर निराश बनाऊंदै फ़र्काईञ्छ ,
जो नाम चलेका छन जो सेलिब्रेटिका रुपमा देखिएका छन् ,
उहांहरुका प्रतिभा कम्ति छैन , होनाहार प्रतिभाका खानि छन् शब्दको पारखी छन ,
दुख लाग्दो कुरा यो होकी यतिका प्रतिभाका खानि सेलिब्रटिका रुपमा परिचित नाम चलेकाहरुले सरकार अनि लुकेका प्रतिभाहरुबिचमा बसेर साहित्यलाई व्यवसायीकरण गराए,
त्यो रेखा पार गर्न सक्ने साहित्यकारहरु भलै जस्तो उकै हुन साहियिका रस मज्जैसंग चर्चित हुदैछन ,
थाहा थिएन मलाई सेलिब्रेटी बन्न पनि सेलिब्रटि किन्न सक्नु पर्दो रह्वेछ ,
कयौं छन मा संग महमहि रचनाहरु ,
तर म पुर्याऊन सक्दिन धेरै प्रेमील महारुसम्म
किनकि मा संग सेलिब्रटि किन्ने औकात छैन ,
सरकारले पनि प्राथमिकतामा राखेर प्रतिभाहरु चिनेर संरक्षण गर्ने हेतु राखेन ,
जो पहुंचमा छ उसले दुइहरफले संसारको मुल्याबान पुरस्कार पाएको छ ,
जो वास्तविक साहित्यिक मन छ जो आफ्नो लेखहरु कुन स्तरको छ बुज्दा बुजदै पनि मौन बस्नु परेको छ ,
नाअत्तिनुस पक्कै पनि साहित्यमा नाम कमाएका हरुले व्यवसायीकरण गराएर बास्तविक साहित्यप्रेमिलाई दबाउने प्रविती हट्ने छ ,
रसमगन रहनुस ,
यसैगरी कलम चलिरहोस,
यी आवाजमा ति हब्दका राग चलिरहोस,
नसकुंला आफ्नो चमत्कार देखाउन ,
नसकुंला धेरै माझ चिन्न,
धेरैका उपन्यास लेखहरु पढ्दै गर्दा आफ्नो रचना हैसियत बुझेकै छौं ,
हामि ओझेलमा परेका हैंनौ ,
बस सितलतामा छौं ,
सरकारको सम्मानाजनाका दृक्ष्टि नपरुनजेल साहित्यमा भविष्य भाग्य हो ,
चलेको आमाको आडमा चेलेब्रेटिको हतियार बोकेर साहित्यलाई ब्यबसाहिकरण गर्नेहरु रहूनजेल साहित्य पागलपन हो।
यी नाचिरहेका कलमहरु नाचिरहन पाऊन ,
यी हासीरहेका आखाहरू हासिरहन पाऊन ,
